Hope Gap

Grace (Annette Benning) en Edward (Bill Nighy) zijn al 29 jaar getrouwd. Ze wonen in een klein dorp in het zuiden van het Verenigd Koninkrijk. Hun zoon Jamie (Josh O’Connor) is al een tijdje uit huis, maar komt zijn ouders een weekendje bezoeken na een belletje met zijn vader. De relatie van Jamies ouders is al heel lang niet meer zo goed als dat het was toen hij nog klein was. Grace vindt dat Edward te afstandelijk naar haar is en Edward vindt dat hij in de ogen van Grace nooit wat goed doet. Dan wordt het ineens duidelijk waarom Edward zijn zoon heeft uitgenodigd; om te laten weten dat hij van plan is om bij Grace weg te gaan.

Hope Gap is geregisseerd door de Brit William Nicholson. Voor velen is hij bekend als scenarioschrijver van films als Gladiator (2000), Les Misérables (2012) en Mandela: Long Walk to Freedom (2013). Dat zijn films met een zeer ingrijpende dramatische ondertoon. Bij Hope Gap is dat zeker ook het geval. Als kijker word je meegetrokken in hoe het is als je langdurige partner je verlaat. Alle emoties die daarbij horen worden in de film op een indrukwekkende manier aan het licht gebracht. Ontkenning, haat, cynisme, verdriet. Door de ogen van Grace maak je dit allemaal mee. De manier waarop Annette Benning dit personage uitbeeldt komt voor een groot gedeelte overeen met de rollercoaster van emoties die in veel scheidingen aanwezig zijn. De interne strijd die Jamie ondergaat in het kiezen van een kant tussen zijn ouders is een element wat veel jonge kijkers met gescheiden ouders ook zeker herkenbaar zullen vinden. William Nicholson heeft het verhaal gebaseerd op zijn toneelstuk The Retreat From Moscow (1999) en op zijn eigen levenservaringen. Zijn ouders gingen namelijk na 33 jaar uit elkaar gingen. Hij weet dus hoe het is om een scheiding na een langdurig huwelijk meegemaakt te hebben en dat zie je in de film goed terug. 
Er wordt een aantal keer gebruik gemaakt van symboliek in de film. Zo staat het kustplekje Hope Gap symbool voor ‘de goede oude tijd’ en wordt er onder andere van gedichten gebruik gemaakt om de relatieproblemen tussen Edward en Grace te weergeven. Niet alle symboliek slaat echter helemaal goed aan. Een voorbeeld hiervan is wanneer Edward, die een geschiedenisleraar is, een historisch verhaal over dode soldaten vertelt. Het is duidelijk dat de film wil dat je dit in verband brengt met de ‘dode’ liefde tussen het echtpaar, alleen is het wel een beetje ver gezocht. Het merendeel van het verhaal focust zich op Grace, die er mee moet leren omgaan dat haar man bij haar weggaat. Dit wordt over het algemeen op een goede manier aan de kijker getoond, maar komt niet in de hele film goed uit de verf. In een scène laat Grace allemaal liefdesbriefjes in haar huis achter, in de hoop dat haar man terugkomt en ziet dat ze nog van hem houdt. Deze scène heeft echter bijna meer een komisch effect dan het dramatische effect waarnaar verlangd wordt. Ook zal je regelmatig het gevoel krijgen dat de vragen die de film oproept onbeantwoord blijven of niet genoeg worden uitgewerkt. Het is een keuze van de regisseur geweest om voornamelijk op de problemen van Grace te focussen, waardoor het dan kan voelen dat de overige karakters een beetje in de steek worden gelaten.

Edward besluit na 29 jaar huwelijk zijn vrouw Grace te verlaten. Grace kan dit niet accepteren en heeft enorm veel moeite om hiermee om te gaan. Hun zoon Jamie wordt hierin meegesleurd en krijgt van beide ouders hun kijk op het gestrande huwelijk te horen. Deze film is een goede reflectie van de werkelijkheid van vele scheidingen en de rollercoaster van emoties die als gevolg ervan ontstaan.

Lees meer

• Vorige: Batman Collection (UHD)
• Volgende: Casa de Papel, La - Delen 1-4 (Streaming)