["Pootie Tang"]

Pootie Tang (Lance Crouther) is een held die zowel misdaadimperiums oprolt als tophits zingt, en wiens spraak doorspekt is met termen als ‘Wadatah’, ‘Sepatown’, ‘Tipi Tai’, ‘Sa Da Tay’, ‘Main Damie’ en ‘Capatown’. Hij is de belichaming van het woord ‘cool’, en ontzettend populair bij de vrouwen. Maar als Pootie’s persoonlijke oorlog tegen hebzucht, onrechtvaardigheid en ongezonde consumentenproducten tot gevolg heeft dat de winsten van het megabedrijf LectorCorp enorm slinken, komt de grote baas (Robert Vaughn) met een sluw plan. Hij zal uitzoeken waar Pootie zijn kracht uit put, en deze bron koste wat kost droogleggen...

Het personage Pootie Tang begon als een typetje in de TV-show van de populaire Amerikaanse komiek Chris Rock, en blijkbaar werd de vreemd sprekende superheld/popster leuk genoeg bevonden voor een avondvullende film. Al is de term ‘avondvullend’ wellicht wat overdreven, aangezien het eindresultaat (dat de weinig fantasievolle titel Pootie Tang kreeg) exclusief ondertiteling slechts een magere 68 minuten duurt. De film werd gemaakt in samenwerking met MTV, en dat is te zien ook. De visuele stijl en snelle montage doen namelijk sterk denken aan die van een videoclip, en de film is doorspekt met ‘hippe’ muziek uit de R&B-sector. Dat zijn dan misschien zaken die de jeugd van tegenwoordig aanspreken, maar dat neemt niet weg dat een gelikte MTV-uitstraling nog geen grappige komedie maakt. Sterker nog, op mijn persoonlijke lijst van ‘Meest Onleuke Komedies Ooit’ staat Pootie Tang met stip op de tweede plaats (Scary Movie 2 blijft uiteraard de onbetwiste Koning der Drakerige Komedies). Zo ongelofelijk flauw is de film. Maar misschien dat ik de film niet ‘snap’ omdat ik niet tot de doelgroep behoor, en lopen er ergens op aarde hopen mensen en/of dieren rond die bij het bekijken van Pootie Tang wél over de grond rollen van het lachen. Ook deze voorstanders van de film zullen echter toe moeten geven dat de film een zeer onafgemaakte en rommelige indruk maakt.

Beeldkwaliteit

Kwalitatief gezien heeft Pootie Tang een weinig bijzondere, maar zeker acceptabele anamorfe 1.78:1-transfer gekregen. Het voornaamste pluspunt van de transfer is de goede kleurweergave. Het detail van het beeld is redelijk goed, al hebben we wel eens scherpere transfers gezien. Verder is het zwartniveau prima, maar het schaduwdetail slechts matig (mede vanwege het feit dat de film een tikje aan de donkere kant is). Ook is er continu wat lichte beeldruis aanwezig, en wordt het beeld geplaagd door wat kleine vuiltjes. Wat artefacting betreft zijn compressiefoutjes geheel afwezig, maar is wel sporadisch wat lichte aliasing te zien. Tot slot nog een kanttekening bij de trackindeling, want 8 tracks is toch wel wat te weinig, zelfs voor een korte film als Pootie Tang.

Geluidskwaliteit

Het geluid van Pootie Tang staat als Dolby Digital 5.1-track op de DVD. Zoals de laatste tijd gebruikelijk bij de uitgaven van Paramount heeft het geluid de voor DD hoogst mogelijke bitrate van 448kbit/s. De prestaties van het spoor zijn dik in orde, met goed verstaanbare dialogen uit het centerkanaal, een prima dynamiek en een goede spreiding van de R&B-muziek over de overige kanalen. De subwoofer is vrijwel continu actief om deze muziek van stevige (misschien wel iets té stevige) bas te voorzien.

Extra's

Gezien de twijfelachtige kwaliteit van de film kijken we niet vreemd op als blijkt dat op de DVD van Pootie Tang enkel een trailer (1.78:1 niet anamorf, DD 2.0) als extra te vinden is.

Ongrappig, onzinnig en onnodig, dat zijn de drie woorden waarmee ik Chris Rock’s creatie Pootie Tang zou willen omschrijven. Dat de film me met zijn rommelige opbouw en ontzettend flauwe grappen totaal niet kon boeien mag duidelijk zijn, maar ik onderken tevens dat ik naar alle waarschijnlijkheid niet tot de doelgroep behoor. Dat gezegd hebbende zullen er vast mensen zijn die wel om Pootie Tang kunnen lachen. Deze drie personen zullen wellicht blij zijn nu ze met deze DVD thuis voor de buis kunnen genieten van een uitgave met een prima beeld- en geluidskwaliteit. Daar is dan ook alles mee gezegd, want qua extra’s blijft het bij een mager trailertje.