Hope

Anja (Andrea Bræin Hovig) is klaar met haar internationale danstour en keert terug naar huis om kerst met haar gezin te kunnen vieren. Ze voelt zich de laatste tijd erg duizelig en besluit daarom een bezoek aan de dokter te brengen. Daar krijgt ze een MRI-scan aangeraden, waarvan de uitslag de terugkeer van haar ergste nachtmerrie blijkt te zijn. Ze heeft weer kanker en ditmaal is het terminaal. Haar man Tomas (Stellan Skarsgård) is de enige persoon met wie zij dit durft te delen. Ze wil namelijk kosten wat het kost ervoor zorgen dat haar kinderen een leuke kerst beleven. Maar hoelang kan ze dit voor hen geheimhouden? En hoe leidt haar relatie met Tomas hieronder?

De Noors gesproken film Hope (Noorse titel Håp) is een autobiografisch geïnspireerd werk, dat gebaseerd is op de ervaringen van regisseur Maria Sødahl en haar kankerdiagnose. De film heeft de ‘Europe Cinemas Label’ prijs gewonnen op het filmfestival van Berlijn. Dat heeft deels te maken met het briljante acteerwerk, maar het is eigenlijk te danken aan nog veel meer dan dat. In een interview met Cineuropa geeft Sødahl aan dat ze bij het schrijven van de film het een uitdaging vond om een juiste balans tussen haar privé ervaringen en fictie te vinden. Het moest immers een persoonlijk verhaal worden, maar niet zo persoonlijk dat de kijker er zich totaal niet in konden herkennen. Sødahl wilde met deze film en de karakters er namelijk voor zorgen dat je bij jezelf ging nadenken over de problemen die gedurende het verhaal aangekaart worden, zodat je ook je eigen keuzes bij vergelijkbare situaties wellicht positief kan beïnvloeden. Daar slaagt ze mild gezegd behoorlijk in. In Hope word je als kijker op zoveel verschillende manier aan het denken gezet dat het bijna niet bij te houden is. In hoeverre wordt liefde voor lief genomen? Waarom zien we iemands waarde pas in wanneer hij of zij er misschien niet meer zal zijn? Wanneer is liefde nou echt? Deze vragen zullen na afloop van de film bij menig kijker opkomen. Bij sommige stukken van het verhaal voelt het echt alsof je de psychologie van de mens aan het analyseren bent. Een voorbeeld hiervan is wanneer je ziet hoe verschillende mensen in de omgeving van Anja omgaan met haar kankerdiagnose. De ene persoon is juist heel meelevend tot een punt waar dat het Anja meer onrustig maakt dan het haar geruststelt. De andere persoon probeert zowat de hele situatie te negeren en positief te blijven in een poging om Anja wat gelukkiger te maken, wat je als kijker doet afvragen of de persoon in kwestie überhaupt wel om haar geeft. Maar wat is nou de beste manier om een persoon met kanker te ondersteunen? Kijk je de donkere realiteit recht in zijn ogen aan of probeer je het beste te maken van de tijd die er nog is? Het is werkelijk waar briljant hoe Sødahl je als kijker hierover laat peinzen. Misschien is er ook helemaal geen eenduidig antwoord te geven op al deze vragen. Misschien is de boodschap van de film juist dat de weg naar de antwoorden toe het meest belangrijke is.
 

Anja heeft terminale kanker en zal daar met haar man Tomas en hun kinderen mee moeten dealen. Overwint de liefde alles of ligt het toch wat ingewikkelder? Hope is een zeer indrukwekkende film met zowel goed acteerwerk als een goed verhaal. De verschillende thema’s in het verhaal doen je laten nadenken over zaken waar ieder persoon op een of andere manier wel ooit mee te maken krijgt.                     

Lees meer

• Vorige: Honest Thief (Bioscoop)
• Volgende: De Grote Sinterklaasfilm (Bioscoop)