Johnny Dangerously

Michael Keaton kruipt in de huid van Johnny Kelly, een toegewijde zoon die zich onder het pseudoniem Johnny Dangerously in de misdaad stort om de constante stroom van ziekenhuisrekeningen voor zijn moeder te kunnen bekostigen.
Johnny werkt zich vervolgens omhoog tot een keurige misdaadbaas die zich amuseert met een sensuele zangeres van het levenslied (Marilu Henner), de strijd aanbindt met aartsrivaal Danny Vermin (Joe Piscopo) en een corrupte Officier van Justitie (Danny DeVito) ontmaskert.

Johnny Dangerously is een grote parodie op de gangsterfilms uit de jaren ’30. Het is dan ook niet geheel toevallig dat de koning van de muzikale parodieën, ‘Weird Al’ Yankovic, de titelmuziek voor zijn rekening heeft genomen. De grappen in Johnny Dangerously zijn wisselend van niveau. Zo is de ene grap geslaagd en de ander te flauw voor woorden. De karakters in de film zijn karikaturen en kennen hoegenaamd geen ontwikkeling. Maar dat hoeft op zich voor een parodie natuurlijk niet echt een probleem te zijn. De beoogde (slapstick)humor is te onevenwichtig waardoor de film de nodige kracht moet inboeten.
Johnny Dangerously is zeker geen slechte film, maar regisseur Amy Heckerling deed eerder meer stof opwaaien met het gewaardeerde Fast Times at Ridgemont High en later met het (weliswaar indertijd) originele Look Who’s Talking en het vermakelijke Clueless.

Beeldkwaliteit

Het beeld wordt weergegeven met het originele aspect ratio van 1.85:1. De transfer oogt over het zeer behoorlijk. De openingscredits staan weliswaar wat te dansen (telecine wobble) maar daarna is het allemaal erg acceptabel. De film bevat enkele scènes (buitenopnamen) met ‘filmgrain’ en beeldruis. De detaillering is doorgaans van een zeer acceptabel niveau. Kunstmatige verscherping (‘edge enhancement’) is mondjesmaat toegepast. De weergave van kleuren is voldoende en het contrast- en zwartniveau is meestal in orde. De optionele ondertiteling is weliswaar klein van stuk maar prima leesbaar. Ik zou deze echter graag nog een regel naar onderen zien. De transfer valt, zonder spectaculair te ogen, in het geheel niet tegen.

Geluidskwaliteit

De DVD is voorzien van een Dolby Digital 2.0 track (192 kbit/s) in maar liefst vijf verschillende talen (Engels, Frans, Duits, Spaans en Italiaans). Het Dolby-spoor is vrij van ruis en andere verstoringen als kraakjes en piepjes. De surroundkanalen worden bij inschakeling van de DPL-decoder slechts mondjesmaat aangestuurd. Dialogen zijn goed te volgen en ook de muziek, en dan in het bijzonder de ‘Weird Al’ Yankovic klinkt redelijk.

Extra's

De menuschermen zijn anamorfisch, maar statisch uitgevoerd. Achtergrondmuziek ontbreekt. Deze Big Deal DVD is in het geheel niet voorzien van extra’s items.

Amy Heckerling’s Johnny Dangerously, met in de hoofdrol een jonge Michael Keaton, is een aardige parodie op de gangsterfilms uit de jaren ’30 en ’40 die als luchtig tussendoortje beschouwd redelijk te genieten is.
Het anamorfe beeld is zeer behoorlijk en kent weinig kritiekpunten. Het geluid is weinig spectaculair. De nadruk van de Dolby Digital 2.0 track ligt zoals valt te verwachten voornamelijk op de voorkanalen. Extra’s zal je op deze Big Deal van Fox uitgave niet aantreffen.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Fox Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: Matchstick Men (DVD)
• Volgende: Last Wave, The (DVD)