Matrix Resurrections, The

Neo zit wederom gevangen in de wereld van de Matrix, maar hij is zich hiervan niet bewust. In plaats van de rode pil die hem de werkelijkheid kan tonen, neemt hij de blauwe pil, die hem in onwetendheid laat leven. Hier komt verandering in, wanneer een man de wereld van Neo binnenstapt om hem duidelijk te maken dat de realiteit waarin hij leeft niet echt is.

The Matrix Resurrections (hierna te noemen Matrix 4) is een vervolg op de baanbrekende trilogie die eindigde in 2003 met The Matrix Revolutions. De trilogie eindigde met een gesloten en tegelijkertijd open einde, dat veel tot de verbeelding opriep voor het publiek. Men kon zich een eigen vervolg indenken, en dat was eigenlijk het beste einde dat men kon bedenken voor de films. De algemene publieke opinie is de afgelopen 18 jaar geweest dat vooral de eerste film de beste was, een echte baanbrekende moderne klassieker. De vervolgen worden minder geprezen, en dat had vooral te maken met de ingewikkelde filosofische verwijzingen en de soms pompeuze en onnodig interessant-makende dialogen. Echter worden de actiescènes en CGI nog steeds gewaardeerd en blijven ook tot op de dag vandaag best overeind staan. Was een vervolg dan ook echt nodig? Nou, dat niet echt. Zoals gezegd had deel drie een best goed einde en was er eigenlijk niet veel meer te vertellen. Regisseuze Lana Wachowski, de helft van het duo dat destijds nog samen de trilogie regisseerden, vond nog echter wel een verhaal en overtuigde hoofdrolspelers Kenau Reeves en Carrie-Anne Moss om mee te doen. Laurence Fishburne werd om onduidelijke reden niet gevraagd (terwijl zijn karakter Morpheus wel één van de overlevenden was aan het einde van de trilogie) en verder komen alleen Jada Pinkett Smith en Lambert Wilson terug in cameo-rollen als respectievelijk Niobe en The Merovingian. Hugo Weaving keert ook niet terug als Agent Smith, die rol is duidelijk ingekort en wordt vertolkt door Jonathan Groff. Die kan helaas weinig indruk kan maken en er is zelfs een korte scène van Weaving uit deel één nodig om wat herkenning op te wekken en dat Groff wat indruk kan maken. En dat is meteen de grote makke van de gehele film: er moet teveel geleund worden op de trilogie om indruk te maken. Matrix 4 begint verder met een ingewikkelde satirische benadering van de oorspronkelijke trilogie, namelijk dat dit een game is geweest dat Thomas Anderson (Reeves) heeft gemaakt. Hij is de gevierde man, en heeft beeldjes van iconische scènes (diverse bullet-time scènes zoals The Burly Brawl) op zijn bureau staan. Dan wordt hij benaderd door een andere en alleen digitale versie van Morpheus (Yayha Abdul-Mateen II) dat het allemaal niet echt is en hij wederom een rode pil moet nemen om te ontwaken. Matrix 4 leunt heel erg op thema's die al verteld zijn in de oorspronkelijke trilogie (de openingscènes zijn bijna een exacte kopie van het begin van deel één) en daarom komt het allemaal erg bekend voor. Anderson en Trinity (die nu Tiffany heet en een moeder is van twee zoons) kennen elkaar niet maar ergens weer wel. Het is natuurlijk wachten op de hereniging tussen Neo en Trinity en dat is eigenljk meteen het grootste wapenfeit van dit verdere onnodige vervolg. De actie en CGI zien er erg gelikt uit (op één moment na waar men een kabel heeft vergeten weg te poetsen) maar verder heeft Matrix 4 eigenlijk niet zoveel nieuws te melden. De vraag is na het einde ook of er nog een vervolg komt, want dit einde is wel nogal open gelaten. Wanneer er een vervolg komt, dan graag wat meer op zichzelf zelfstaand en de starirische verwijzingen mogen ook achterwege blijven. Die slaan de plank nogal mis, en men had zich meer op Neo en Machine City mogen richten, in plaats van deze flauwe grappen.

Neo zit wederom gevangen in de wereld van de Matrix, maar hij is zich hiervan niet bewust. In plaats van de rode pil die hem de werkelijkheid kan tonen, neemt hij de blauwe pil, die hem in onwetendheid laat leven. Hier komt verandering in, wanneer een man de wereld van Neo binnenstapt om hem duidelijk te maken dat de realiteit waarin hij leeft niet echt is. The Matrix Resurrections is een vervolg dat we na 18 jaar eigenlijk niet echt nodig hebben. Het einde van de oorspronkelijke trilogie was prima, en verder valt er eigenlijk niet veel nieuws te vertellen. En dat doet deel 4 ook niet echt. Het leunt veel op de eerste films en verder probeert de film via satirische en flauwe grappen nog relevant te zijn, maar dat lukt helaas niet echt. De actie en de effecten zijn erg goed gedaan, maar ook nauwelijks vernieuwend, buiten dat de effecten duidelijk qua techniek een boost hebben gekregen. Het verhaal en script zit verder erg ingewikkeld in elkaar en na het einde vraag je je wel een beetje af wat de film nou heeft willen vertellen. Een vervolg kan er komen, want deze film heeft wél een open einde. Maar de vraag is of die er komt, want de algemene kritieken op deze film zijn niet al te mals. Indien er een vervolg komt, dan graag wat vernieuwender en relevanter, want dat heeft Matrix 4 niet echt in zich. Verder is de film best onderhoudend, maar er had wel meer in gezeten.

Deze uitgave is beschikbaar gesteld door Warner Home Entertainment.

Lees meer

• Vorige: No Time to Die (UHD)
• Volgende: Cry Macho (UHD)